zaterdag 6 april 2013

Een maxi-gevangenis in Brussel? Laten we onregeerbaar worden!

De staat wil 13 nieuwe gevangenissen bouwen, waarvan één in het noorden van Brussel, in Haren. Zogezegd om de bakken van Sint-Gilles en Vorst te sluiten. Dat project maakt ons kwaad en daarom voeren we strijd! De gevangenis van Haren zal de grootste gevangenis zijn die ooit gebouwd werd in België. Ze zal op z'n minst 1200 mensen opsluiten en het merendeel van de verschillende gevangenisregimes samenbrengen: vrouwen, kinderen, voorarrest, geïnterneerden. En zelfs een rechtbank binnen de muren om geen transfers meer te hoeven doen!
We strijden omdat we de gevangenissen verafschuwen, omdat we geen enkele gevangenis willen, zelfs niet de nieuwe, hypermoderne bakken en van de leugens over vermenselijkte opsluiting die ermee gepaard gaan. Ze willen ons in slaap sussen met hun gezever, maar een kooi blijft een kooi. De gevangenissen dienen om degenen die de macht schaden op te sluiten. Hun bewegingsvrijheid wordt hen ontnomen en ze worden weggestopt als honden, verstopt achter muren, om ons goed in te prenten wat het kost als je de wet niet eerbiedigt.
Regelmatig worden mensen gefolterd door de cipiers die denken dat alles door de beugel kan. De wet dekt die mishandelingen toe, de schandalen die zo nu en dan losbarsten zijn daar het beste bewijs van. De staat beschermt haar monopolie op het gebruik van geweld om ons onder controle te houden en om ervoor te zorgen dat we brave en werkende burgertjes blijven. En de rest zal in de bak belanden!
Wij strijden niet om “de mishandelingen aan te klagen”, noch om betere opsluitingsomstandigheden te eisen, een bravere politie of een minder brutaal kapitalisme. We hebben niet de minste hoop dat de staat naar ons luistert, we verwachten niets van haar, we hebben haar niets te vragen. Of het nu in Griekenland of in Spanje is: duizenden mensen op straat die kwaad zijn... en de staat stuurt haar flikken en vermenigvuldigt de besparingsmaatregelen. De repressie weet van geen wijken en de macht ziet van geen enkel van haar projecten om meer geld te verdienen af. Duizenden mensen worden ontslagen langs de ene kant, en langs de andere kant worden gevangenissen gebouwd. Dat is hun oplossing voor de werkloosheid! In de veiligheidsbusiness heerst geen crisis: cipier, bewaker of controleur kan je altijd worden. Maar als je daar niet aan wil meedoen, als je kiest om aan de marge van de wet te overleven, zullen het misschien de vroegere collega's zijn die de sleutels van je cel aan hun riem hebben bungelen...

We zitten zo vast aan het overleven dat het moeilijk is om te begrijpen wat er aan de gang is. En dat is allesbehalve toeval. We zijn zo veel minder gevaarlijk als we afgestompt zijn door werk, televisie en reclame! Gedwongen om aan geld te geraken, om onze altijd té hoge huur voor een minuscule ruimte, ons eten vol vergif te betalen. Ze steken onze kop vol totdat we het normaal vinden dat we heel ons leven lang werken en ons tevreden stellen met het kopen van televisies, telefoons en kledij. De propagandamachine draait op volle toeren om ons te dresseren. Burgers hier, integratie daar, stemrecht, “vrijheid” om te betogen, “vrijheid” van mening. Ze hebben ons zo veel herhaald dat de democratie beter is dan de dictatuur dat we zelfs niet meer durven nadenken over wat “vrijheid” eigenlijk betekent.
Maar waar zitten we eigenlijk op te wachten? Mensen die tot de dood erop volgt gefolterd worden door de flikken of in elkaar geslagen worden op betogingen, die zijn er al. Camera's om ons langs alle kanten te bewaken, die zijn er. En flikken in uniformen in alle kleuren op alle hoeken van de straat om de toeristen gerust te stellen, ook die zijn er. Er wordt een heel lading nieuwe gevangenissen gebouwd! Alles wordt in het werk gesteld opdat we braaf aanvaarden om deze rotwereld te doen draaien.
Woorden volstaan niet om te beschrijven wat we elke dag ondergaan. Iedereen heeft er het schijt aan, het is ieder voor zich terwijl iedereen het lastig heeft. Maar zolang je levend bent, heb je de mogelijkheid om je leven in eigen handen te nemen. Zoals in Egypte of in Tunesië: een kleine schermutseling kan een hele stad in lichterlaaie zetten. Elke macht houdt in het achterhoofd dat de boel van de ene op de andere moment kan ontploffen. Ze doen er alles aan om de mogelijkheden van een revolte in te perken, want ze weten dat hun macht niet onverwoestbaar is. Ze willen onze woede kanaliseren zodat we de “wetten” en de “democratie” zouden eerbiedigen en dat we onze tijd verdoen met partijen of vakbonden en doen alsof we ons dagelijkse bestaan aan het verbeteren zijn. Wij hebben daar lak aan. We hebben geen chefs nodig om ons te zeggen wat we moeten doen en hoe. We hebben geen hiërarchie nodig, we kunnen zelf beslissen. We kunnen onszelf organiseren door elkaar te ontmoeten, zelfs in kleine groepjes en discussiëren over wat er gedaan kan worden.

Omdat de nieuwe gevangenis ons leven moeilijker gaat maken, omdat ze onze naasten zal wegnemen.
Omdat ze er een schep lijden bovenop gaat doen, want het zullen 1200 mensen meer in de kooien van de staat zijn.
Omdat het leven alsmaar moeilijker lijkt te worden en alsmaar meer mensen de dreiging van de gevangenis boven hun hoofd zullen voelen hangen.
Omdat de macht deze gevangenis nodig heeft om ons bang te maken en te zorgen dat we rustig blijven.

Deze gevangenis zal niet gebouwd worden op onze berusting. Deze werf kan verhinderd worden, maar vooral: de macht is overal rondom ons, en overal waar die is, kan die aangevallen worden. Er zullen nooit genoeg flikken zijn om alles te bewaken wat ons verstikt. Laten we onregeerbaar worden en aanvallen wat ons kapotmaakt!