Systematische
naaktfouilles in de gevangenissen
De minister van Justitie,
die afgrijselijke Turtelboom, heeft er nog een schepje bovenop gedaan
in haar veiligheidsbeleid. Haar voorstel om in alle gevangenissen de
naaktfouilles systematisch te maken, nog meer feiten te bestraffen en
het aantal dagen cachot of isolatie te verhogen voor de ‘gestrafte’
gevangenen werd door de meerderheid in de parlementaire commissie
aanvaard. Het voorstel zal nu nog formeel door het parlement
goedgekeurd worden.
De staat zou doorheen de
verstrenging van de regimes de nog levendige erfenis van opstanden,
revoltes, ontsnappingen en daden van waardigheid die de laatste jaren
in de Belgische gevangenissen plaatsvonden willen liquideren. Ze wil
schaapachtige en gedienstige gevangenen die zich drogeren en elkaar
uitmoorden, die zich desolidariseren van de anderen en volop
verklikken, eerder dan gevangenen die weerstand bieden, die vechten
voor hun waardigheid, die de smaak voor vrijheid niet kwijtraken en
revolteren tegen de terreur van de gevangenis en haar cipiers.
De invoering van
systematische naaktfouilles betekent een nieuwe laag in de
vernedering waarmee de gevangenis de persoonlijkheid zelf van de
gevangene probeert kapot te maken. De verlenging van de strafmaten
van cachot en isolatie betekent proberen om alsmaar meer gevangenen
te terroriseren en ze aldus onderworpen te houden. De uitbreiding van
het aantal strafbare ‘feiten’ betekent de muren van de gevangenis
nog wat vernauwen om degene die Justitie en macht als storend ervaren
te verpletteren.
In de tijd dat de staat
twee isolatiemodules bouwde in Brugge en Lantin (2009) om er rebelse
gevangenen levend in te begraven werden de openingen ervan begroet
met een duidelijke en klare weigering: twee opstanden vernietigden de
modules, en een hele myriade van daden van revolte vond toen plaats
buiten de muren tegen commissariaten, kantoren van cipiersvakbonden,
bedrijven die geld verdienen met opsluiting en zelfs tegen de secties
criminologie van de universiteit. Ook vandaag denken wij dat deze
nieuwe verharding van de gevangenispolitiek zou moeten botsen op een
duidelijke en klare weigering om zo aan te tonen dat de pacificatie
van het verlangen naar vrijheid in de gevangenissen niet zachtjes zal
geschieden, en op een offensief van solidariteit buiten de muren.
Laten we deze maatregel
weigeren, laten we elkaar steunen in deze weigering, laten we de
vrienden en vriendinnen buiten aanklampen opdat ze overgaan tot
actie, nieuws doorgeven en zich in de mate van het mogelijke
coördineren. Maar niet alleen buiten: wij, alle gevangenen in de
straat, wij die gevangenen zitten in de fabriek, de school, de staat,
het kapitalisme, de papieren, het patriarchaat, laten we onze stem
verheffing in de enige dialoog die mogelijk is met de beheerders van
de gevangenisfolter: de aanval.