Laten we de werken van
het Gewestelijk Expresnet saboteren
De relatieve stilte rondom
de gigantische werken aan het beruchte GEN-spoornet is beangstigend.
Het is niet dat de politici en managers van alle kleuren geen reclame
hebben gemaakt voor dit project, noch dat de buurtbewoners of de
Brusselse bevolking bijvoorbeeld niet getroffen worden door de
werken. In de vier uithoeken van Brussel werken tientallen machines
en honderden arbeiders dag in dag uit om de grond op te hopen, de
obstakels op het pad van de spoortrajecten neer te halen, grachten te
graven op twee stappen van de huizen, overal beton te gieten,
elektrische installaties te bouwen, enorme tunnels te graven. Nee,
deze werken zijn allesbehalve stil, maar lijken wel in stilte te
geschieden.
Laten we ons even buigen
over de redenen achter dit monsterlijk project. De verklaarde en
verdedigde ambitie kon niet duidelijker zijn: Brussel, een metropool
in wording, verzekeren van een snel, betrouwbaar, veilig en
alomtegenwoordig transportnet. Aangezien de vele opwaarderingen van
de wijken de lagere lagen van de maatschappij, nochtans nodig als
arbeidskrachten voor het kapitalisme, alsmaar meer uit de stad
verdringen en naar de periferie jagen, spreekt het voor zich dat de
macht zich de vraag heeft gesteld hoe al die mensen, eens buiten de
stad gestockeerd, erin gaan slagen om naar Brussel te komen om te
werken in de industriezones, de bedrijven rond de luchthaven, de
verschillende werkplaatsen in de stad zelf... De stadsontwikkeling
van Brussel om de omgeving alsmaar meer aan te passen aan de eisen en
noden van de economie en de controle heeft daar misschien haar
achillespees: het stadstransport dat het komen en gaan van de werkers
en consumenten, de kaders en de ambtenaren, moet verzekeren. Zonder
transportverbinding zouden al die afgrijselijke en afstotelijke
bouwsels (winkelcentra, administratietorens, fabrieken, luchthaven,
entertainmentcentra) als organen zonder aders zijn.
De toekomstige lijnen en
trajecten van het GEN zullen als een spinnenweb zijn die alles zal
omvatten wat rond de stad ligt, alles aan de stad zal plakken, alles
zal verbinden met de economische activiteit van de hoofdstad en haar
sociaal beheer. Het GEN, zoals je dat kan zien in reeds sterk
ontwikkelde metropolen zoals Parijs of Londen, zijn wagons vol
trieste mensen wiens leven allesbehalve als een reis, een
ontdekkingstocht, een avontuur is, maar als een vooraf bepaalde en
eeuwige sleur tussen de kippenkooien die dienen als huizen, het werk
en de hersenloze consumptie. Het GEN staat symbool voor de waarden
die de huidige maatschappij huldigt: gehoorzamen, werken, consumeren,
creperen. In alle snelheid en alle veiligheid.
Net zoals je om de
dagelijkse sleur te doorbreken er geen andere keuze is dan met geweld
aan de noodrem te trekken, met andere woorden, brutaal en radicaal
het dagelijkse leven van slavernij en berusting te doorbreken, vraagt
verzet tegen het GEN om directe daden zonder bemiddeling. Eens
beslist tot actie, eens vastberaden om zijn steentje bij te dragen om
dit oeuvre van de overheersing tegen te houden, turen de ogen van de
rebel de horizon af en onderscheiden doelwitten die overal verspreid
liggen op en voorbij het Brusselse grondgebied: tientallen of wel
honderden kilometers werven, werken, barakken, machines,
transformators, bouwmateriaal,... Absoluut niet bestand tegen diegene
die zijn kritiek van dit project op punt heeft gesteld en tot een
praktische conclusie is gekomen: de werven van het GEN saboteren, dat
is de macht aanvallen die de ruimte configureert in functie van de
uitbuiting, de onderdrukking en de controle.
