woensdag 19 juni 2013

Genoeg van al die werven, laten we de vrijheid planten!

Het verlangen naar vrijheid is de vlam die Turkije in brand steekt. De macht is ginder gebotst op mensen die vastbesloten zijn om het Taksimpark in Turkije niet te laten opvreten door het beton. De solidariteit hiermee is van stad naar stad gereisd, duizenden mensen zijn in het hele land op straat gekomen. Ze zijn tegen de ordediensten ingegaan, hebben barricades opgeworpen, supermarkten onteigend, banken vernietigd, werven gesaboteerd. Het gaat hier niet enkel over een park, maar over het weigeren van een wereld die enkel plaats laat aan de noden van de macht. Op het park wil men een winkelcentrum, een mega moskee en een nabootsing van een oude militaire kazerne neerpoten; drie symbolen van de huidige Turkse macht. Maar het gaat hier niet enkel over die drie projecten, het gaat ook over de vernietiging van tientallen hectaren bos om een nieuwe brug te bouwen, net als het gaat over de volkswijken die opgegeten worden door het kapitaal, over de verbanning van alcohol die aan de gang is, een mogelijk verbod op abortus. In het kort: het gaat hier over de macht die controle wil over de ruimte, het leven, over alles.

Tsj... Zij die geld en macht hebben willen er altijd maar meer van, en de wet staat immer aan hun kant. De maatpakken laten een wereld bouwen die beantwoordt aan hun noden, hun goesting, hun foliekes. Alles wat onderweg verpletterd wordt heeft in hun logica geen enkele waarde, er wordt niet eens naar omgekeken.

Hier in Brussel botsen we overal tegen de werven op als we het wagen om te veel met het hoofd in de wolken wandelen en niet goed op te letten. Gisteren was er nog een deel van een wijk en vandaag herkennen we haar straten niet eens meer, de huizen werden opgegeten door de machines, één voor één. Het centrum “gejuppied”, de Europese wijk “volgepropt met kravatten en maatpakken”, het Zuidstation “waar daklozen proberen slapen naast hypersnelle treinen”, de kanaal zone “altijd verwaarloosd en nu gepimpt tot hip”, het Noordstation “of beter: het moordstation”. Het monster van het geld had grote honger en heeft voor ons niets achter gelaten buiten kadavers van metaal, van glas, van beton. Soms lijkt het alsof we in een kerkhof lopen waar elk spoor van leven dat onnuttig of schadelijk is voor de macht onder de grond werd gestoken.

Soms echter gebeurt het dat de de megalomane projecten op de waardigheid botsen van mensen die zich niet langer laten beledigen, zoals in Turkije. Er wordt “neen”, “stop”, “deze limiet wordt niet overschreden” gezegd. In Griekenland, vlakbij het dorp Skouries, wil het grote bedrijf TVX Gold een zoveelste goudmijn openen, met alle vernietiging en vervuiling ten gevolge. Na tientallen betogingen en kleine sabotages werd de hele werf in februari vernietigd tijdens een nachtelijke aanval door enkele tientallen personen, bewapend met stokken en molotovcocktails. In Val Susa (een vallei in de Italiaanse Alpen) werd de werf van de TGV-lijn waartegen al jarenlang gestreden wordt in mei aangevallen door tientallen mensen met behulp van molotovcocktails en zelfgemaakt vuurwerk. In Nantes (Frankrijk) is er al enkele jaren een strijd bezig tegen de bouw van een luchthaven (en alle rest), een strijd met vele sabotages op de werven van bedrijven die deze luchthaven willen bouwen, net als vele confrontaties op het terrein zelf. En ook in Brussel zijn er rebellen te vinden die elkaar ontmoeten om te strijden tegen de maxi gevangenis die de staat in het Noorden van de stad wil bouwen.

Laten we ons met al onze kracht en onze creativiteit kanten tegen de projecten van de macht. Opdat onze tegen kan groeien en verdiepen, totdat ze tot ontploffing komt op alle terreinen van de stad en het leven. Totdat ze de uitdrukking wordt van een brandende en vernietigende schreeuw, een schreeuw om vrijheid. We zijn niet bang voor ruïnes, want het zullen de ruïnes van de wereld van de macht zijn.