De protesten, de demonstraties, de
rellen met de ordediensten zijn niet verdwenen uit het Syrische
conflict, maar ze hebben een ander karakter aangenomen sinds de
militarisering van de revolutie. Die militarisering was deels een
reactie op de brutale aanvallen van het Assad regime op demonstranten
en dissidenten, maar ze is uiteindelijk haar eigen logica gaan
opleggen aan de revolutie. In die mate dat de Syrische
vluchtelingenkampen in Jordanië nu af te rekenen hebben met de
veiligheidsdiensten van Assad, van Jordanië en van de brigades van
het Vrij Syrisch Leger. Verschillende protesten en rellen zijn al
uitgebroken tegen de repressieve acties van de oude heersers maar ook
tegen de corruptie van de nieuwe machthebbers. Tientallen Jordaanse
agenten zijn gewond geraakt tijdens rellen, honderden Syrische
vluchtelingen werden gearresteerd. Ook in Syrië zelf (zoals in
Aleppo) zijn er protesten tegen de brigades die zich als een
militaire en politieke macht laten gelden in bevrijd gebied. Brigades
die politie oprichten, check-points opzetten, oorlogsbuit aanleggen
met plunderingen en kidnappings of sommige die zelfs een soort
zedenpolitie willen oprichten. Alsof de revolutie moet beschermd
worden tegen de mensen die haar in gang hebben gezet. Terwijl het de
militarisering is met haar hiërarchie (vaak bestaande uit
overgelopen officieren van het leger van Assad), haar
territoriumafbakening, haar afhankelijkheid van sponsors (elk dicht
of ver buurland heeft ondertussen haar beschermheren ter plekke),
haar opgelegde ideologie en afgedwongen onderdanigheid die de
revolutie de adem ontneemt.
